Του Θανάση Χαλκιά
Καθώς το καπιταλιστικό όνειρο της «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης» δείχνει προς στιγμήν να κλονίζεται , κάθε λογιών εθνικισμοί δείχνουν να αναβιώνουν. Στις πλούσιες χώρες του ευρωπαϊκού βορά, τα εθνικιστικά – ξενοφοβικά κόμματα αρχίζουν να επηρεάζουν πλέον ακόμα και τις επίσημες κρατικές πολιτικές. Η επανέναρξη των τελωνειακών ελέγχων στα σύνορα της Δανίας με την Γερμανία και τη Σουηδία (υπό το φόβο της εισροής μεταναστών) δείχνει ακόμα μια φορά πως ο ενιαίος ευρωπαϊκός χώρος αφορά αποκλειστικά και μόνο την κίνηση κεφαλαίων, και όταν αυτό ισχύει για τους ανθρώπους γίνεται αυστηρά υπό την ιδιότητα του εργατικού δυναμικού ή του καταναλωτή – τουρίστα.
Στα μάτια της κοινή αντίληψης το εγχείρημα της «ενωμένης Ευρώπης» φαίνεται πως αντιτίθεται στην εθνική περιχαράκωση.
Έτσι όταν ο ευρωπαϊκός πόλος υποχωρεί, ενισχύεται ο εθνικός – τουλάχιστον έτσι μας παρουσιάζονται τα πράγματα. Όμως στην πραγματικότητα, τόσο η «ενοποίηση των λαών» με καπιταλιστικούς όρους, όσο και η εθνική τους περιχαράκωση, δεν επιδιώκουν να αναιρέσουν ούτε στο ελάχιστο αυτό που η σκληρή, υλική πραγματικότητα μας δείχνει: την ταξική διάρθρωση των κοινωνιών.Η τάξη ως ριζική διχοτομία, πραγματώνεται μέσω των πολυποίκιλων διακρίσεων που χαρακτηρίζουν όλες τις ταξικές κοινωνίες : φτωχοί / πλούσιοι, μορφωμένοι / αμόρφωτοι, έξυπνοι / βλάκες, «ταλαντούχοι» / ατάλαντοι, όμορφοι / άσχημοι και φυσικά ντόπιοι / ξένοι. Ειδικά αυτή η τελευταία διάκριση όταν θεμελιώνεται στη βάση της «εθνικής συνείδησης» καθιστά δύο φορές ψευδή τη συνείδηση των ανθρώπων · μια φορά αναπαράγοντας τον διχασμό που προαναφέρθηκε και μια δεύτερη, εισάγοντας την εθνική ταυτότητα ως μια ιδιότητα που τάχα συνενώνει τους ανθρώπους και καταργεί όλες τις διακρίσεις. Γι’ αυτό το λόγο, το αίτημα για «εθνική ενότητα» είναι απολύτως μεταφυσικό και αντι-υλιστικό αφού τεχνηέντως απομακρύνει όσο μπορεί τις ατομικές συνειδήσεις των ανθρώπων από τις πραγματικές συνθήκες της ύπαρξής τους.
Για τις κοινωνίες της εκμετάλλευσης της κυριαρχίας και του κέρδους μέσα στις οποίες ζούμε είναι ζήτημα υψίστης σημασίας η ύπαρξη στο φαντασιακό μας μιας κοινής αναφοράς ή ενός συγκολλητικού πλαισίου μέσα στο οποίο τα ανταγωνιστικά εγώ θα θεωρούν ότι είναι ισότιμα, είτε ως καταναλωτές – παραγωγοί είτε ως πατριώτες υπό τη σκέπη του έθνους. Πάντα βέβαια χωρίς να διαταράσσεται ή να αποκαλύπτεται η ταξική διάρθρωση της κοινωνίας. Έτσι το πραγματικό αποκρύπτεται και το φανταστικό βαφτίζεται πραγματικό. Η τέλεια ψευδαίσθηση δηλαδή!
Δεν πρέπει λοιπόν να μας εκπλήσσει που οι κοινωνίες του πλούσιου ευρωπαϊκού βορά – και όχι μόνο – παρά την μακρά φιλελεύθερη παράδοσή τους στα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα, στρέφουν με απέχθεια το κεφάλι απέναντι στην προοπτική της συμβίωσης με τους μετανάστες. Μάλλον πρέπει να μας χρησιμεύει ως απόδειξη της ανάγκης για την μετατροπή του αφηρημένου λόγου (π.χ. επίκληση ατομικών δικαιωμάτων, πολυπολιτισμός) σε εκτεταμένο, υλιστικό ορθό λόγο.
πηγή:http://amesoslogoskaidrasi2.blogspot.com
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου