Επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης στην ψυχολογία

Ανεργία, ανασφάλεια, οικονομική κρίση. Λέξεις που στοιχειώνουν την καθημερινότητα όλων μας. Υπάρχει κάποιος που να μη φοβάται σήμερα για την επαγγελματική του αποκατάσταση; Το κέφι στις παρέες είναι πεσμένο καθώς οι συζητήσεις ξεκινούν από το ερώτημα «Πόσα σας κόβει εσάς από το μισθό σας», συνεχίζουν στο «τι έξοδα σκέφτεστε να κόψετε» και καταλήγουν στο συμπέρασμα «ούτε στον ιδιωτικό τομέα θα τη βγάλουμε καθαρή».

Η οικονομική κρίση πλήττει σοβαρά την ψυχική υγεία, είχε προειδοποιήσει από το 2008 ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας. Τότε αδιαφορούσαμε διότι είχαμε ακόμη ελπίδες, αλλά τώρα βιώνουμε επώδυνα αυτή την προειδοποίηση. Τα τραγικά περιστατικά θα αυξηθούν δραματικά, σύμφωνα με τους επιστήμονες. Μια έρευνα του πανεπιστημίου της Οξφόρδης, που δημοσίευσαν οι FINANCIAL TIMES, υπολογίζει πώς μια αύξηση της ανεργίας κατά 4% συνεπάγεται αντίστοιχη άνοδο των αυτοκτονιών και των δολοφονιών κατά 6%, αλλά και της χρήσης αλκοόλ και ναρκωτικών ουσιών κατά 28%!

Οι αμερικανικές έρευνες δείχνουν ότι στις εταιρίες που έγιναν περικοπές μισθών ή απολύσεις διπλασιάστηκαν τα συμπτώματα καταθλίψεων. Είναι μάλιστα εντυπωσιακό ότι σε ορισμένες περιπτώσεις καταγράφηκαν πιο έντονα συμπτώματα σε αυτούς που ζούσαν υπό την απειλή της απόλυσης, παρά σε όσους πραγματικά απολύθηκαν. Οι ψυχικές συνέπειες της απώλειας, του χρόνιου stress και της ανεργίας είναι παρόμοιες και χαρακτηρίζονται από έντονα συναισθήματα άγχους, ανασφάλεια, νευρικότητα και εκνευρισμό, θυμό, ανησυχία, συναισθήματα ενοχής, αύξηση της χρήσης ουσιών όπως το αλκοόλ, δυσκολία συγκέντρωσης, αποδιοργάνωση, αύξηση της βίας και της εγκληματικότητας και ακόμη, σε κάποιες περιπτώσεις, αύξηση των αυτοκτονιών. Αυτά τα αρνητικά συναισθήματα και οι δυσλειτουργικές συμπεριφορές είναι πιθανές συνέπειες και αναμενόμενες όσον αφορά σε άτομα ή μονάδες. Όμως, επειδή η κρίση είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο, μπορεί κάποιος να προβλέψει και συνέπειες σε επίπεδο ομάδων, μικρών ή μεγάλων, όπως π.χ. συνέπειες στην οικογένεια, στο χώρο εργασίας και σε ευρύτερες κοινωνικές ομάδες.

Το παρατεταμένο και οξύ άγχος που βιώνουμε, καθώς δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί, σιγά σιγά οδηγεί σε «απόσυρση» από την πάλη για επιβίωση και παθητικότητα του ατόμου, το οποίο νιώθει ανίκανο να αντιδράσει. Μπορεί να οδηγήσει σε μελαγχολία, δυσθυμία, κατάθλιψη και ψυχοσωματικά συμπτώματα.

Προκειμένου η λειτουργία της διαδικασίας αυτής να γίνει πιο κατανοητή, αξίζει να αναφέρουμε ένα σημαντικό πείραμα της ψυχολογίας, κάπως σκληρό, που έγινε πάνω σε ζώα, συγκεκριμένα σε σκύλους, ενδεικτικό όμως αυτού που βιώνει ο άνθρωπος. Συγκεκριμένα σκύλοι τοποθετήθηκαν σε χωριστούς θαλάμους, στο δάπεδο των οποίων διοχετευόταν ηλεκτρικό ρεύμα, ανά κάποιο χρονικό διάστημα, με αποτέλεσμα τα ζώα να δέχονται περιστασιακά μικρά ηλεκτροσόκ σε στιγμή που βεβαίως δεν μπορούσαν να προβλέψουν.

Στην αρχή του πειράματος τα ζώα προσπαθούσαν να αντιδράσουν, καθώς η αναμονή του επόμενου ηλεκτροσόκ δημιουργούσε άγχος και κατέβαλαν προσπάθεια να το αποφύγουν. Μετά τα πρώτα ηλεκτροσόκ, τα ζώα συνειδητοποιούσαν πως ότι και αν έκαναν δεν μπορούσαν να αποφύγουν τα ηλεκτροσόκ με αποτέλεσμα το «πέρασμα» σε μια παθητική κατάσταση απόσυρσης. Συγκεκριμένα, ήταν πια ξαπλωμένα στο δάπεδο του θαλάμου και δεν κατέβαλαν καμία προσπάθεια να αποφύγουν το ηλεκτροσόκ. Παρ’ ότι «σκληρό» και ως ζωόφιλοι θα χαρακτηρίζαμε άκαρδο το πείραμα αυτό, δείχνει με απτό τρόπο πως το παρατεταμένο άγχος οδηγεί βαθμιαία σε δυσθυμία ή και κατάθλιψη όταν νιώθουμε ότι δεν μπορούμε να αντιδράσουμε.

Προφανώς δεν είναι στόχος αυτού του άρθρου να αναλύσει την ίδια την κρίση και τι συνέβαλε σε αυτή. Το ερώτημα που καλούμαστε να απαντήσουμε και μάλιστα επιτακτικά είναι: και τώρα, τι κάνουμε; Τι μπορεί να κάνει το άτομο για να μειώσει τις αρνητικές ψυχικές συνέπειες; Τι μπορούμε να κάνουμε ομαδικά;

Αυτήν την εποχή υπάρχει ένας σύμμαχος που πρέπει να τον εκμεταλλευθούμε άμεσα. Ο σύμμαχος αυτός είναι ο θυμός. Ο θυμός ως συναίσθημα είναι ενέργεια που κατ’ εξοχήν οδηγεί σε δράση, σε αντίθεση με την κατάθλιψη ή το άγχος, που μπορεί να οδηγήσουν και σε παραλυσία. Όσο, λοιπόν, υπάρχει ο θυμός, μπορεί κανείς να το χρησιμοποιήσει για να δράσει σε ατομικό και σε συλλογικό επίπεδο. Ο καθένας χωριστά πρέπει να αναλάβει τώρα, όχι αύριο, την προσωπική του μάχη σε συνεργασία με όλους τους άλλους. Πώς;

Πιο κάτω ακολουθούν τα βήματα που μπορεί να κάνει κάποιος αναλαμβάνοντας δράση:

Διάγνωση του προβλήματος

• Γράψε σε μια λίστα τις πραγματικές δυσκολίες που αντιμετωπίζεις τώρα.
• Γράψε σε δεύτερη λίστα τους κινδύνους που θεωρείς ρεαλιστικά ότι θα αντιμετωπίσεις τα επόμενα τρία χρόνια.
• Γράψε σε τρίτη λίστα τους κινδύνους που φοβάσαι, αλλά δεν έχεις απτά στοιχεία που να συνηγορούν σε αυτόν το φόβο.

Ξεχώρισε στο μυαλό σου τις πιο πάνω τρεις κατηγορίες και διάγραψε την τρίτη από το χαρτί και από το μυαλό σου. Η τελευταία λίστα αποτελείται από πιθανά σενάρια και τα σενάρια δε χρειάζονται λύση. Τα σενάρια είναι μόνο σενάρια. Εστίασε στο πρόβλημα που ήδη υπάρχει και σε αυτό που διαγράφεται στο εγγύς μέλλον.

Κατάστρωσε σχέδιο μεσοπρόθεσμο (1 - 3 μήνες) και μακροπρόθεσμο (6 μήνες έως 2 χρόνια) με άμεση εφαρμογή για τα προβλήματα (δες 1η λίστα) χρησιμοποιώντας και εκμεταλλευόμενος τα δυνατά σου στοιχεία και ταυτόχρονα συνυπολογίζοντας τα προσωπικά σου εμπόδια.

• Γράψε τις συγκεκριμένες δράσεις που θα αναλάβεις και άρχισε μεθοδικά, χωρίς βιασύνη να τις κάνεις.
• Αναθεώρησε σε τακτά διαστήματα εστιάζοντας στις μικρές επιτυχίες.

Η παραπάνω μεθοδολογία στοχεύει ταυτόχρονα σε ανάληψη δράσης, σε αύξηση της αυτοπεποίθησης και στη μείωση του άγχους και έχει προσαρμοστεί από τη μεθοδολογία που χρησιμοποιείται για τη διαχείριση κρίσιμων καταστάσεων.

Ο καθένας μπορεί να βρει ένα τρόπο να το κάνει, αρκεί να προσπαθήσει κι αν δεν μπορεί μόνος του, υπάρχουν άνθρωποι δίπλα που θέλουν να τον βοηθήσουν. Η αλληλοβοήθεια σε περιόδους όπως η σημερινή είναι πολύτιμη για την κοινωνία μας.Ανεργία, ανασφάλεια, οικονομική κρίση. Λέξεις που στοιχειώνουν την καθημερινότητα όλων μας. Υπάρχει κάποιος που να μη φοβάται σήμερα για την επαγγελματική του αποκατάσταση; Το κέφι στις παρέες είναι πεσμένο καθώς οι συζητήσεις ξεκινούν από το ερώτημα «Πόσα σας κόβει εσάς από το μισθό σας», συνεχίζουν στο «τι έξοδα σκέφτεστε να κόψετε» και καταλήγουν στο συμπέρασμα «ούτε στον ιδιωτικό τομέα θα τη βγάλουμε καθαρή».


πηγή:knowyourself.gr