Παρόλη την αυξομειούμενη συμμετοχή το κίνημα των πλατειών δείχνει να αντέχει και να μην υποστέλλεται. Πιστεύω πως δεν θα υποσταλλεί αν μπορέσει να αντιμετωπίσει τριών διαφορετικών ειδών προκλήσεις-κινδύνους. Βέβαια οι άνθρωποι των πλατειών, παρόλους τους δεσμούς αλληλεγγύης και εμπιστοσύνης που σφυρηλατούν καθημερινά, δεν είναι θεοί, έχουν πεπερασμένες αντοχές, και είναι πιθανό κάποια στιγμή να λυγίσουν. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως το κίνημα με τα πρωτόγνωρα χαρακτηριστικά δεν πρέπει ή δεν μπορεί να συνεχιστεί με κάποια άλλη μορφή. Γι αυτό έχει σημασία να δούμε τους κινδύνους που το απειλούν για να συμβάλουμε όσο μπορούμε στην αντιμετώπισή τους.
Πρώτος κίνδυνος είναι το καπέλο. Αν θυμηθούμε τον Δεκέμβρη θα δούμε πως ο Δεκέμβρης αποδυναμώθηκε από το καπέλο του αντάρτικου πόλης. Οι ομάδες του αντάρτικου πόλης, ως μια άλλη “φωτισμένη πρωτοπορία” είχαν χτυπήσει με την επίθεση στα Εξάρχεια, ακριβώς την κρίσιμη περίοδο των Χριστουγεννιάτικων διακοπών, λίγο πριν ανοίξουν τα σχολεία. Αυτή η κίνηση, σαν βούτυρο στο ψωμί του συστήματος, είχε αποτρέψει χιλιάδες μαθητές που ως τότε ήταν το πιο δυναμικό κομμάτι του κινήματος, να ξανακατέβουν στον δρόμο μετά την παύση των Χριστουγέννων. Ακολούθησε η αναδίπλωση του ΣΥΡΙΖΑ με την καταδίκη της “βίας απόπου κι αν προέρχεται”, το χτύπημα της πορείας στις 25 Γενάρη του 09 και η γρήγορη απομαζικοποίηση. Στην παρούσα συγκυρία το καπέλο μπορεί να μπεί απο πολλές πλευρές. Πρώτα απο την αριστερά, με την απομαζικοποίηση όταν τους βολεύει για τα εκλογικά παιχνίδια, απο ομάδες σύγκρουσης ανάλογες με αυτές της 15ης Ιούνη, από εθνικιστές, “πατριώτες”, ελληναράδες, ακροδεξιούς ή ό,τι άλλο, ή από ομάδες μέσα στην συνέλευση με προώθηση αποφάσεων που να οδηγούν σε πολιτικές ατζέντες κομμάτων ή κινήσεων εκτός πλατείας.
Η αποφυγή του καπέλου, που ως τώρα έχει επιχειρηθεί απο τις πιό απίθανες δυνάμεις, από το ΚΚΕ Μ-Λ, έως τον τέως βασιλιά Κωνσταντίνο (!!!), μπορεί να συμβεί μόνο με την ενίσχυση των συνελευσιακών διαδικασιών, την προσπάθεια να αγκαλιάσουν όλη την πλατεία και την προσπάθεια αυτές οι διαδικασίες να μην απεραντολογούν αλλά να μένουν προσηλωμένες σε συγκεκριμένους στόχους. Ο δεύτερος κίνδυνος είναι η προβοκάτσια. Είναι αμφίβολο αν η πλατεία θα αντέξει μια δεύτερη 15η Ιούνη. Κι αν αντέξει ο σκληρός πυρήνας των 2-3.000 συνελευσιακών και μπροστινών, είναι μάλλον βέβαιο πως μια δεύτερη προβοκάτσια θα αποτρέψει τις δεκάδες χιλιάδες των ανθρώπων που κατεβαίνουν κάθε Κυριακή ή καθε απεργία, ή κάθε περικύκλωση, κι όχι κάθε μέρα, να ξανακατέβουν. Αυτό κανείς δεν το θέλει. Όμως η αποφυγή της προβοκάτσιας δεν μπορεί να γίνει μόνο με την εμμονή στην “ειρηνικότητα” και στην μή σύγκρουση. Όπως διάβασα κάπου, και μόνο η κατάληψη του χώρου και του δρόμου για τόσες μέρες, είναι μια βίαια πράξη, δεν είναι ειρηνική. Η αποφυγή της προβοκάτσιας θα γίνει μόνο αν η βία είναι συγκεκριμένη, στοχευμένη και συλλογικά προσυνεννοημένη άν όχι συλλογικά αποφασισμένη. Για παράδειγμα έχει σημασία να πέσει ο φράκτης στην Βασ. Σοφίας. Μια στοχευμένη δράση εκεί μπορεί να είναι επιτυχής πρώτον, αλλά και δεύτερον να περιορίσει την σύγκρουση σε ένα σημείο, αντί να την διασπείρει παντού, όπου τα ΜΑΤ λόγω των χημικών έχουν την υπεροχή. Αυτή η τακτική έχει και μια άλλη σημασία που θα πώ παρακάτω.
Τρίτος κίνδυνος είναι να μείνουμε απο στόχους. Αυτό ήταν ένα πολύ κρίσιμο πρόβλημα τον Δεκέμβρη, όταν απο ένα σημείο και μετά, ενώ είχαν φτιαχτεί οι “θεσμοί” της εξέγερσης, καταλήψεις, συνελεύσεις, ομάδες, είχαμε ξεμείνει απο στόχους που θα μπορούσαν και να ενοποιήσουν τα διάφορα κομμάτια της εξέγερσης, αλλά και να κρατήσουν ενεργούς τους “συμμάχους” που ήταν και δεν ήταν μαζί μας. Σήμερα τα πράγματα είναι κάπως καλύτερα και πιό ξεκάθαρα. Ο στόχος είναι η ανατροπή των μέτρων και η αλλαγή ολόκληρου του πολιτικού συστήματος που μας έφερε στα μέτρα και τα στηρίζει (το ένα χωρίς το άλλο δεν έχει νόημα και δεν συνιστά ουσιαστική ανατροπή). Όμως αυτός ο στόχος ενώ είναι πολύ συγκεκριμένος σε γενικό επίπεδο, χρειάζεται μια μεθοδολογία στο πώς θα επιτευχθεί. Η εμμονή στον ειρηνικό δρόμο, συνιστά μιαν αντίφαση εδώ. Δηλαδή τι περιμένουμε: Να συναινέσουν τα σημερινά κόμματα και να καταργήσουν οικειοθελώς τον εαυτό τους, το υπάρχον Σύνταγμα, και το υπάρχον πολιτικό σύστημα, και να θεσμίσουν Σύνταγμα με την άμεση δημοκρατία και την αυτο-κυβέρνηση των λαϊκών συνελεύσεων; Υπάρχει σοβαρός άνθρωπος που πιστεύει οτι μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο;
Άρα, ποιά είναι η μεθοδολογία; Αν περιμένουμε να δημιουργηθεί κόμμα άμεσης δημοκρατίας, που θα μετάσχει στις εκλογές τους, και θα περιμένει να πάρει την πλειοψηφία για να εφαρμόσει την συνταγματική αλλαγή, πρώτον παίζουμε στο παιχνίδι τους, δεύτερον ζήσε μάη μου να φάς τριφύλι, και τρίτον όσο πιο έντιμο και δημοκρατικό είναι αυτό το κόμμα, τόσο πιο γρήγορα θα το πνίξουν με τους κρατικούς μηχανισμούς και τα ΜΜΕ, ώστε να μην φτάσει ποτέ ούτε στο 3%. Άρα, τι απομένει ως μεθοδολογία; Δεν απομένει η κατάληψη του κοινοβουλίου απο το πλήθος και η εγκαθίδρυση προσωρινού επαναστατικού συμβουλίου που θα προετοιμάσει τις διαδικασίες για την νέα Συντακτική Συνέλευση για την αλλαγή του πολιτικού συστήματος; Ουσιαστικά αυτή είναι η μεθοδολογία. Οπότε η ρήξη δεν μπορεί να είναι ειρηνική. Βέβαια πρέπει να επιδιώξουμε να μην είναι αιματηρή, με διείσδυση λαίκών επιτροπών στο στρατό και στην αστυνομία, όμως, ειρηνική μετάβαση μια φορά, αποκλείεται να είναι. Με αυτή την έννοια, οι τρείς κίνδυνοι που προείπα αντιμετωπίζονται ενιαία: 1. Κανείς δεν μπορεί να καπελώσει ένα κίνημα που έχει στόχο πιο προωθημένο απο όλα τα πολιτικά κόμματα, ομάδες και οντότητες που κυκλοφορούν στην πιάτσα. 2. Κανείς δεν προβοκάρει μια συγκέντρωση όταν η ίδια η συγκέντρωση είναι διατεθειμένη σχεδιασμένα, συγκροτημένα και μαζικά να καταλάβει έναν χώρο (πχ. το υπουργείο των οικονομικών, ή το οδόφραγμα της αστυνομίας, ή την ίδια την Βουλή), και 3. Κανένα κίνημα δεν μπορεί να ξεμείνει απο στόχους, όταν ο στόχος είναι η αλλαγή του πολιτεύματος απο αντιπροσωπευτική σε άμεση δημοκρατία, κι όταν ο στόχος δεν είναι η κατάληψη ενός πάρκου ή ενός εγκαταλελειμένου κτιρίου, αλλά η κατάληψη όλων των χώρων που κατέχει σήμερα η πολιτική εξουσία, και η παράδοσή τους στις λαϊκές συνελεύσεις.
ΥΓ: Όλα αυτά δεν είναι προτροπή, να τα κάνουμε αύριο το πρωί (γιατί αν ήταν έτσι, θα ήταν ένα ακόμη καπέλο), είναι περισσότερο ένα κάλεσμα να τα σκεφτούμε και να τα συζητήσουμε…
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου