Αριάν Μνουσκίν: «Οι άνθρωποι μπορούν να ορίσουν τη μοίρα τους»

«Η ουτοπία δεν είναι αυτό που δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί αλλά αυτό που ακόμα δεν έχει πραγματοποιηθεί. Δεν είναι ότι δεν πιστεύω στο Θαύμα. Πιστεύω. Αλλά πιστεύω κυρίως στην πάλη των ανθρώπων, όπως γίνεται τώρα στην Ελλάδα»......



Το Σάββατο, στις 12.30, κατέβηκε με τους συνεργάτες της από το Θέατρο του Ηλιου στο Σύνταγμα να συμπαρασταθεί στους Αγανακτισμένους. «Το έκανα από αγάπη, για την Ελλάδα, για τη Δημοκρατία, για τη Δικαιοσύνη» δήλωσε αργότερα. Την Κυριακή, στις 12.00, συνάντησε το κοινό της –κι απάντησε στις ερωτήσεις τους- στην Πειραιώς 260 σε μια ειδική εκδήλωση που διοργάνωσε το Φεστιβάλ Αθηνών (χθες ολοκληρώθηκαν και οι παραστάσεις των «Ναυαγών της τρελής ελπίδας» στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών). Εντονα πολιτικοποιημένη, ακτιβίστρια, μαχητική και ανυποχώρητη στις αρχές της, η γυναίκα που ονειρεύτηκε και πραγματοποίησε ένα θέατρο διαφορετικό, συλλογικό και πολυπολιτισμικό, ανήκει στις μεγάλες μορφές του παγκόσμιου θεάτρου. Οι συνεργάτες της στο Θέατρο του Ηλιου προέρχονται από διαφορετικούς χώρους (θέατρο, χορός, μουσική, κουκλοθέατρο) και συχνά από διαφορετικές χώρες, μένουν και δημιουργούν ακόμα όλοι μαζί, με ίσο μισθό και ίσες υποχρεώσεις, στο παλιό εργοστάσιο όπλων στα περίχωρα του Παρισιού, στην φημισμένη Καρτουσερί.

Για άλλη μια φορά λοιπόν χθες, η ακτιβίστρια και σπουδαία Γαλλίδα θεατράνθρωπος, Αριάν Μνουσκίν, μάγεψε τους συνομιλητές της με τη δύναμη, το χιούμορ και την ποιητικότητα του λόγου της. Ο δε συγκροτημένος και χειμαρρώδης λόγος της εξέθεσε την εμφανή αδυναμία της μεταφράστριας να ανταπεξέλθει στα καθήκοντά της αλλά και τη σχοινοτενή εισαγωγή της συντονίστριας της εκδήλωσης και καθηγήτριας του Πανεπιστημίου Αθηνών, Άννας Ταμπάκη. Αλλά ας εστιάσουμε σε κάποια αποσπάσματα από την ομιλία της Αριάν Μνουσκίν:

Περί ουτοπίας: «Η ουτοπία δεν είναι αυτό που δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί αλλά αυτό που ακόμα δεν έχει πραγματοποιηθεί. Δεν είναι ότι δεν πιστεύω στο Θαύμα. Πιστεύω. Αλλά πιστεύω κυρίως στην πάλη των ανθρώπων, όπως γίνεται τώρα στην Ελλάδα».

Περί Σαρκοζί και «Μακμπέθ»: «Η ιδέα να κάνω τους ‘Ναυαγούς της τρελής ελπίδας’ μου ήρθε καθώς ετοιμαζόμουν να ανεβάσω τον σαιξπηρικό ‘Μάκβεθ’ καθώς ήθελα να κάνω ένα έργο για τον Σαρκοζί. Όμως ούτε ο Σαίξπηρ, ούτε ο ‘Μάκβεθ’ θα άξιζαν κάτι τέτοιο! Θα έπρεπε να διαστρέψω το σαιξπηρικό έργο για να μιλήσω για τον Σαρκοζί».

Περί συλλογικότητας: «Το θέατρο του Ηλιου είναι μια κολεκτίβα. Εγώ μπορεί να έχω την αρχική ιδέα και πρόταση αλλά από κει κι ύστερα τα πάντα είναι αποτέλεσμα συλλογικής δουλειάς: τα σκηνικά, το κοστούμια, οι αυτοσχεδιασμοί. Δεν μπορώ να κάνω τίποτε άλλο παρά συλλογικό θέατρο. Αυτό έχω ανάγκη. Οτιδήποτε άλλο το βαριέμαι στο θέατρο».

Περί κακεντρεχών σχολίων: «Η δεκαετία του ’60 τελείωνε, ο κόσμος άλλαζε αλλά το Θέατρο του Ηλιου συνέχιζε να είναι συλλογικό. Υπήρχαν τότε πολλά σχόλια για τον τρόπο εργασίας μας. Που με πλήγωναν. Αλλά μετά σα να αναπτύχθηκαν πάνω μου φτερά κύκνου και τα σχόλια γλιστρούσαν από πάνω μου. Επίσης, σας διαβεβαιώνω ότι ακόμα και στις αρχές του Θεάτρου του Ηλιου, στην εποχή της σεξουαλικής επανάστασης, δεν κοιμόμαστε όλοι στο ίδιο κρεβάτι! Γιατί και αυτό είχε ακουστεί τότε…».

Περί οικονομικών πόρων: «Στο παρελθόν, έχουμε εκθρέψει και πρόβατα για να χρηματοδοτήσουμε το θέατρό μας. Κάποιος μάλιστα από την ομάδα ανέλαβε να παρακολουθήσει και τη Σχολή Βοσκών στο Φοντενεμπλό».

Περί επιχορηγήσεων: «Το Θέατρο του Ηλιου δε θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς την επιχορήγηση του Γαλλικού Κράτους. Γι’ αυτό θεωρούμε πως είναι απαραίτητες οι επιχορηγήσεις σε ένα πλαίσιο πολιτιστικής πολιτικής. Ή θεωρούμε ότι ο πολιτισμός είναι μια δημόσια ωφέλεια, όπως η υγεία και η παιδεία, ή δεν είναι. Εμείς, λοιπόν, μπορεί να πληρωνόμαστε με λίγα χρήματα αλλά πληρωνόμαστε. Και είμαστε περήφανοι γιατί κερδίζουμε περισσότερα από τα εισιτήρια που κόβουμε (60%) σε σχέση με το ποσό της επιχορήγησης (40%)».

Περί ωραρίου: «Συνήθως δουλεύουμε 15 ώρες το 24ωρο, από τις 8.00 το πρωί μέχρι τις 11.00 το βράδυ. Ζούμε αρκετές ώρες μαζί. Δουλεύουμε, μαγειρεύουμε, τρώμε και κυρίως ανταλλάσσουμε ιδέες. Δεν φλυαρούμε κατά τη διάρκεια των προβών. Στη σκληρή αρένα της θεατρικής εργασίας δεν αφήνουμε πάνω μας την καυτή κουβέρτα της φλυαρίας. Τα πάντα στις παραστάσεις μας, λοιπόν, προκύπτουν από τις προτάσεις όλων. Εχουμε ανεβάσει παράσταση βασισμένοι σε 2-3 ατάκες που ακούστηκαν στην ομάδα».

Περί θεάτρου και πολιτικής: «Αυτό που συμβαίνει στην πλατεία Συντάγματος και το θέατρο δεν είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Επίσης, αυτό που συμβαίνει στο Σύνταγμα, συμβαίνει και στη Μαδρίτη και σε άλλες Ευρωπαϊκές πόλεις. Συνέβη και στη Γαλλία νωρίτερα για τις μεταρρυθμίσεις στις συντάξεις. Και η δύναμη του κόσμου κλόνισε την πολιτική κατάσταση. Οι άνθρωποι μπορούν να ορίσουν τη μοίρα τους».

Περί της συμμετοχής της στο Σύνταγμα: «Αν δεν ήξερα τι συμβαίνει στην Ελλάδα, θα ήμουν τυφλή και κουφή! Δεν είμαι. Όχι ακόμα. Πήγαμε λοιπόν το Σάββατο στο Σύνταγμα για να τιμήσουμε όλους αυτούς τους ανθρώπους που ψάχνουν να εκφραστούν, να βρουν το κλειδί για να ορίσουν τη δική τους μοίρα. Στη δεκαετία του ’50, αυτό το κλειδί δόθηκε στην Ευρώπη από αριστερούς και δεξιούς στις Αγορές. Και παρά την πολυπλοκότητα της αργκό που χρησιμοποιούν αυτοί οι οικονομικοί τύποι όταν θέλουν να περιγράψουν την οικονομική κατάσταση μιας χώρας, οι πολίτες πλέον μεταφράζουν τα λόγια τους και καταλαβαίνουν πως πρόκειται για συγκεκαλυμμένα ψέματα».

Περί δημοκρατίας: «Η δημοκρατία είναι πολύ δύσκολη. Πρέπει να βρούμε ένα τρόπο να διατηρούμε μια εγγύτητα ανάμεσα στους πολίτες και τα κέντρα αποφάσεων. Πρέπει να υπάρχει αμφίδρομη ειλικρίνεια και όταν οι πολίτες πληροφορούνται μια κατάσταση να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους. Γιατί και οι πολίτες έχουν ευθύνες για τον τρόπο που ασκείται η εξουσία στη χώρα τους».


πηγή:http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.proswpa&id=7482