Τώρα τελευταία ακούει κανείς περίεργα πράγματα να λέγονται και να γράφονται από διάφορους.Οτι γυρίσαμε στη Χούντα, οτι το παρακράτος ζει και βασιλεύει, οτι οδεύουμε προς αλληλοσπαραγμό και εμφύλιο. Κι όλα αυτά γιατί;
Ας μου επιτραπούν δυο σύντομες αναλύσεις στην προσπάθεια τοποθέτησης σε ένα λογικό πλαίσιο των λεγομένων περί εμφυλίου και λοιπών φαιδροτήτων.
Ο αληθινός Εμφύλιος του 1946-1949 ήταν με όλη τη σημασία αδελφοκτόνος και με απύθμενο μίσος και αγριότητα που πλησίαζε τις γενοκτονίες στο Σουδάν και τις άλλες αιματοβαμμένες Αφρικανικές “δημοκρατίες”.
Τότε, υπήρχαν τα όπλα του ΕΛΑΣ και μετέπειτα Δημοκρατικού Στρατού που υπήρχαν σε κρύπτες και που δεν παραδόθηκαν με τη συμφωνία της Βάρκιζας. Η Αριστερά τότε είχε σημαντικό έρισμα στην κοινωνία χάρη στο εργατικό και αντιστασιακό της προφίλ.
Από την άλλη, υπήρχαν οι ΗΠΑ και η Μ. Βρετανία που δεν επρόκειτο να αφήσουν κανένα Σιάντο και Ζαχαριάδη να “πλανέψουν” τους Έλληνες εφόσον ο ίδιος ο Στάλιν είχε δεχτεί την υπαγωγή της Ελλάδας στη Δυτική σφαίρα επιρροής. Έτσι, εξόπλισαν τις δεξιές κυβερνήσεις και τους ανέθεσαν το καθήκον επιβολής του Δυτικού τρόπου σκέψης με όποιο τίμημα. Οι τότε βασιλείς των Ελλήνων δεν φρόντισαν να συμφιλιώσουν τις δυο πλευρές αλλά έριχναν “λάδι στη φωτιά” με παρεμβάσεις και δολοπλοκίες.
Αυτοί οι δυο “κόσμοι” μετά τα Δεκεμβριανά ήρθαν σε εμπόλεμη σύγκρουση. Το αποτέλεσμα ήταν ο απόλυτος διχασμός της χώρας, οι νεκροί, οι ξεριζωμοί, οι φρικαλεότητες, οι εξορίες και ο ατελείωτος πόνος μιας γενιάς που έχασε χιλιάδες παλληκάρια που είχαν “μεθύσει” από ιδεολογίες χωρίς να λογαριάσουν την αδελφοσύνη.
Επίσης, την εποχή υπήρχε φτώχεια απέραντη. Μια Ελλάδα κατεστραμμένη από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο που βασιζόταν στις ελεημοσύνες των Μεγάλων Δυνάμεων (ξανά) για να ορθοποδήσει. Χιλιάδες παιδιά τότε δεν πέθαναν από την πείνα χάρη στα γάλατα και τις τροφές που έφερναν τα “Λίμπερτυ”. Χιλιάδες δε συμπατριωτών μας ξενιτεύτηκαν για να μην πεθάνουν στη γη την ερημωμένη και την άκαρπη που τότε ήταν η χώρα μας.
Η επίσης αληθινή Χούντα προήλθε ακριβώς επειδή υπήρχαν “κατάλοιπα” του μίσους του εμφυλίου σε συνδυασμό με τα πολιτικά πάθη και μίση που έφεραν το Παλάτι και τις ΗΠΑ να παρεμβαίνουν ξανά και ξανά δημιουργώντας ένα πολιτικό σκηνικό χάους και ακυβερνησίας. Οι κινηματίες Παπαδόπουλος, Παττακός και Μακαρέζος ανήκαν στη μυστική στρατιωτική οργάνωση ΙΔΕΑ που διέγειρε περισσότερο το φανατισμό στις τάξεις των ενόπλων δυνάμεων.
Η φτώχεια, ο φόβος των κομμουνιστών, οι παρεμβάσεις του Παλατιού και των ξένων δυνάμεων και οι νωπές αναμνήσεις του εμφυλίου δεν επέτρεψαν στις πολιτικές δυνάμεις να “ωριμάσουν” και να “ανδρωθούν” δημοκρατικά για να αποκλείσουν οριστικά τον κίνδυνο πραξικοπήματος με αποτέλεσμα το 1967 η χώρα να πιαστεί στον ύπνο και να υποστεί 7 χρόνια θλίψης, απομόνωσης, φόβου και τρομοκρατίας από το καθεστώς των συνταγματαρχών με τραγικό επίλογο τον “Αττίλα” και την κατάληψη της Βόρειας Κύπρου από τους Τούρκους.
Ας περάσουμε στη δεύτερη ανάλυση που αφορά την Ελλάδα του σήμερα. Εύκολα διαπιστώνει κανείς τα ακόλουθα: Δεν υπάρχει φτώχεια. Και εννοούμε αληθινή φτώχεια με έλλειψη τροφής και ρούχων. Δεν υπάρχει Βασιλέας ούτε Βασιλομήτωρ και παρεμβάσεις αυτών. Δεν υπάρχει πρόσφατη ανάμνηση παγκόσμιου πολέμου. Δεν υπάρχουν ιδεολογίες ικανές να διχάσουν το λαό. Τα πολιτικά πάθη ομοιάζουν με κουκλοθέατρο σε σχέση με αυτά των δεκαετιών του 1950 και 60. Η Ελλάδα δεν κηδεμονεύεται από τις ΗΠΑ αλλά ανήκει σε μια ειρηνική συνομοσπονδία κρατών και δεν έχει τις μεραρχίες της στραμμένες στα Βόρεια Σύνορα περιμένοντας επίθεση του Συμφώνου της Βαρσοβίας.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση αν και προϋποθέτει μια “ελάττωση” εθνικής κυριαρχίας (διότι πλέον καλούνται οι χώρες μέλη να κάνουν αμοιβαίες υποχωρήσεις σε κάποια θέματα για το κοινό καλό) , λειτουργεί συνεκτικά για την Ελληνική κοινωνία μέσω της ελεύθερης πρόσβασης στην Εργασία, την Εκπαίδευση και τον Πολιτισμό ανάμεσα στα κράτη μέλη εξασφαλίζοντας παράλληλα κονδύλια για έργα και επιδοτήσεις για ασθενείς ομάδες του πληθυσμού.
Όλα αυτά συνηγορούν στο οτι ο κόσμος μας είναι εντελώς διαφορετικός και η Ελλάδα σε εντελώς άλλο “πλανήτη” σήμερα σε σχέση με τον εμφύλιο και τη Χούντα. Γι’ αυτό, αν και η οικονομική κρίση έφερε σημαντικό “κομμάτι” δυστυχίας στην Ελληνική κοινωνία, επ’ ουδενί δεν μας έστειλε στο 1945. Μπορεί να ακούγονται κραυγές και οιμωγές από ορισμένους αναλυτές αλλά η πραγματικότητα είναι αυτή για τον ψύχραιμο και ενημερωμένο άνθρωπο. Η Ελλάδα καλείται να αφήσει πίσω της τα δανεικά και το λάϊφ στάϊλ και να αρχίσει να βασίζεται στη δύναμη της εργασίας και των ταλέντων που διαθέτει.
Οι δε πολιτικοί καλούνται επίσης να γίνουν υπεύθυνοι, όχι λαϊκιστές και υποσχόμενοι τα πάντα για τους ψήφους. Η αμφίδρομη εγκατάλειψη ενός τρόπου ζωής που τον χαρακτήριζε η φοροδιαφυγή και η επίδειξη από τη μια και η “συναλλαγή της ψήφου” από την άλλη, είναι το σοκ που υφιστάμεθα ως χώρα. Τα μέτρα που ζητάει η Τρόϊκα για να είμαστε οικονομικά φερέγγυοι ουσιαστικά είναι η υπενθύμηση του πόσο στραβά αρμενίζαμε μετά τη μεταπολίτευση. Μόλις είδαμε πολιτική σταθερότητα στήσαμε τα θεμέλια του “να τρώμε όλοι καλά” αντί του να φτιάξουμε εργατικό δυναμικό και τεχνολογία για το αύριο.
Στο χέρι μας είναι λοιπόν σήμερα να αποδείξουμε οτι μπορούμε να χτίσουμε μια καλύτερη Ελλάδα, τίμια και παραγωγική. Όσοι ονειρεύονται εμφύλιους και χούντες, ας ασχοληθούν με τη μελέτης της σύγχρονης Ελληνικής πολιτικής Ιστορίας και θα διαπιστώσουν οτι η Ελλάδα δεν είναι για τέτοια σήμερα.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου