Όπως έχω επανειλημμένα υποστηρίξει, το σημερινό πρόβλημα της χώρας είναι κυρίως πρόβλημα διακυβέρνησης. Αυτό σημαίνει ότι οποιαδήποτε μέτρα έχουν συμφωνηθεί μεταξύ της Ελληνικής κυβέρνησης και των Ευρωπαίων πιστωτών δεν πρόκειται ποτέ να εφαρμοσθούν ή θα εφαρμοσθούν ελλειπώς. Αυτό με την σειρά του οφείλεται στην αδυναμία του κρατικού μηχανισμού να υλοποιεί τα στοιχειώδη προαπαiτούμενα ενός κράτους εν λειτουργία.
Έτσι πχ. όπως βλέπουμε τον τελευταίο καιρό κάθε επαγγελματική ομάδα που θεωρεί ότι τα συμφέροντα της θίγονται από την υιοθέτηση του α ή β μέτρου έχει την απόλυτη ελευθερία να αντιδρά όπως ακριβώς θέλει –ανεξάρτητα από το αν οι αντιδράσεις είναι παράνομες, παραβιάζουν βασικά δικαιώματα των υπόλοιπων πολιτών, οδηγούν στην καταστροφή δημόσιας περιουσίας, ζημιώνουν άλλες επαγγελματικές ομάδες και είναι καταστροφικές για την υπόλοιπη κοινωνία. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις τόσο η κυβέρνηση όσο και ο ευρύτερος κρατικός μηχανισμός παρατηρούν τα τεκταινόμενα ως θεατές.Η αφ ενός αδυναμία της κυβέρνησης να αντιδράσει και η αφ ετέρου διάθεση των διάφορων επαγγελματικών ομάδων να αντιδρούν με αυτό τον ακραίο τρόπο οφείλεται σε ένα βαθύτερο πολιτικοϊδεολογικό αίτιο: Η κυβέρνηση δεν έχει την ιδεολογική νομιμοποίηση να εφαρμόσει τα μέτρα τα οποία επαγγέλλεται. Όπως πολύ σωστά έχει επανειλημμένα παρατηρήσει ο Αλέκος Τσίπρας, η λαϊκή εντολή την οποία πήρε η κυβέρνηση στις τελευταίες εκλογές δεν ήταν μια λαϊκή εντολή για την εφαρμογή της σημερινής πολιτικής. Ήταν μια λαϊκή εντολή για την εφαρμογή της ακριβώς αντίθετης πολιτικής. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ψηφίσθηκε προκειμένου να αυξήσει τις δημόσιες δαπάνες, να διορισει ακόμα περισσότερους δημόσιους υπάλληλους, να διευρύνει τα ελλείμματα και το χρέος, να μην αποκρατικοποιήσει απολύτως καμία ΔΕΚΟ, να μειώσει τα όρια της ηλικίας συνταξιοδότησης, να μειώσει τις ώρες εργασίας των εργαζόμενων, να αυξήσει τον βασικό μισθό κλπ κλπ -γενικώς με άλλα λόγια, να λάβει όλα εκείνα τα μέτρα που στο μυαλό του σημερινού πρωθυπουργού και του υπουργού των οικονομικών οδηγούσαν μέχρι πρόσφατα στην σοσιαλιστική Νιρβάνα.
Σήμερα όμως η ίδια αυτή κυβέρνηση καλείται να ακολουθήσει την ακριβώς αντίθετη πολιτική. Στην βάση ποιου κοινωνικού συμβολαίου; Όταν έχεις συμφωνήσει με τον γιατρό σου να σου κάνει ένα ανώδυνο καθαρισμό δοντιών και αυτός, μόλις άνοιξες το στόμα σου και χωρίς να σε ρωτήσει, αρχίζει να σου βγάζει πρώτα τον κυνόδοντα και μετά τον φρονιμίτη, έχεις κάθε δικαίωμα να τον καταγγείλεις και να ισχυρισθείς ότι παραβιάζει την συμφωνία. Ίσως πιθανώς να έχεις και το δικαίωμα να το γιαουρτώσεις. Ιδιαίτερα μάλιστα αν σε έχει διαβεβαιώσει προτού ανοίξεις το στόμα σου ότι "καταδικάζει κάθε νεοφιλελεύθερη επέμβαση στον φρονιμίτη και στον κυνόδοντα".
Με άλλα λόγια και για να συντομεύω, η σημερινή κυβέρνηση δεν έχει απολύτως καμία λαϊκή νομιμοποίηση να εφαρμόσει μέτρα περιστολής δημοσίων δαπανών ή ιδιωτικοποιήσεων. Επειδή λοιπόν το γνωρίζει, όπως το γνωρίζουν και οι διάφορες θιγόμενες επαγγελματικές ομάδες, θα εξακολουθούν να συνεχίζονται οι αντιδράσεις που θα καθιστούν τον βίο αβίωτο για τον μέσο Έλληνα. Η μόνη λύση είναι προφανώς να ζητήσει η κυβέρνηση την έγκριση για την νέα πολιτική της από τον ελληνικό λαό μέσω δημοψηφίσματος που θα αφορά αποκλειστικά και μόνο όλα όσα συμφωνήθηκαν μεταξύ της κυβέρνησης και των Ευρωπαίων εταίρων (όρων δανεισμού, μέτρα λιτότητας, μεταρρυθμίσεις κλπ).
Προσωπικά έχω αρχίσει να συμβιβάζομαι με την ιδέα ότι, όσο και αν δεν μου αρέσει, όταν ο γιος μου πιάσει τα 18, θα αποφασίζει ο ίδιος και όχι εγώ για την ζωή του. Δεν μπορεί άραγε και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να καταλήξει στο ίδιο συμπέρασμα για την σχέση της με τον Ελληνικό λαό;
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου