Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω γράψει κάποιο κείμενο εδώ και αρκετό καιρό. Αυτό κατά τη γνώμη μου οφείλεται στο γεγονός ότι μάλλον δεν είχα σοβαρό λόγο για να το κάνω. Άλλωστε η υπόσχεση που έχω δώσει στον εαυτό μου για αυτό εδώ το blog είναι ότι θα γράφω λίγο, αλλά από καρδιάς. Και τώρα νιώθω πραγματικά ότι θέλω να γράψω κάτι.
Για πρώτη φορά, ύστερα από πάρα πολύ καιρό, νιώθω ότι η μειοψηφική,δημοσκοπικά, μερίδα των Ελλήνων πολιτών, που προσβλέπουν στην πλήρη κατάρρευση του ξεπερασμένου μεταπολιτευτικού κράτους και του πολιτικού συστήματός του, στην (εξ)ώθηση της κοινωνίας προς τον δρόμο του (κατά Ν. Διαμαντούρο) εκσυγχρονισμού, και στη συνακόλουθη αποσυνάρθρωση και των τριών από τα συντεχνιακά – συνδικαλιστικά μορφώματα των τελευταίων 37 ετών, μπορεί να ορθώσει το ανάστημά της, να φωνάξει παρούσα και να αναλάβει, επιτέλους δικαιωμένη, την τύχη αυτού του τόπου στα χέρια της.
Ύστερα από την προχθεσινή συμφωνία που επετεύχθη στην Σύνοδο Κορυφής στις Βρυξέλλες μπορούμε, κατά τη γνώμη μου, με σχετική αυτοπεποίθηση, να θεωρήσουμε ότι η χώρα έχει ανεπιστρεπτί εισέλθει στην πορεία που οδηγεί στο ραντεβού με τη νεωτερικότητα. Μετά από ένα “μνημόνιο”, ένα “μεσοπρόθεσμο” και, τώρα, ένα δεύτερο μνημόνιο πιθανά δεκαετούς διάρκειας, ακόμα και η ελληνική πραγματικότητα, η αρχαϊκή και μετασοβιετική στις κοινωνικοοικονομικές και διοικητικές δομές και λειτουργίες της, είναι (μάλλον) αδύνατο να συνεχίσει να υφίσταται αναλλοίωτη σφυρίζοντας αδιάφορα για τις κοσμοϊστορικές αλλαγές που συντελούνται δίπλα της.
Έτσι πιστεύω… τουλάχιστο!
Η παρούσα οικονομική αλλά και βαθύτατα πολιτική και πολιτιστική κρίση φέρνει στην επιφάνεια εκτός από το προφανές, ότι δηλαδή το ελληνικό μεταπολιτευτικό κράτος ειδικά τα τελευταία χρόνια τα έκανε μούσκεμα στην οικονομία και κάποια άλλα σημεία, τα οποία χρήζουν της προσοχής που δεν έτυχαν ποτέ ως τώρα.
Τί κι αν έχουμε ενταχθεί ως χώρα δεκαετίες πριν στην Ε.Ε, στην πραγματικότητα ψυχολογικά και πολιτιστικά δεν νιώσαμε ποτέ κομμάτι της. Ήταν μονίμως μια αλλότρια και ευθέως “υποπτη” παράδοση την οποία ο αδούλωτος, περήφανος, κατατρεγμένος, πολυμήχανος, ορθόδοξος, επιούσιος, αρχαίος και βαλκάνιος λαός μας αρνείτο πεισματικά, αν όχι να την αγκαλιάσει, έστω να συμπορευθεί μαζί.
Το βαθύτερο πρόβλημα όμως είναι, ότι οι Έλληνες πιστέψαμε βαθειά μέσα μας ότι θα μπορούσαμε να μείνουμε εντός ΕΕ και εκτός ευρωπαϊκού πλαισίου σκέψης και δράσης μόνο και μόνο επειδή το επιθυμούσαμε. Θα μπορούσαμε δηλαδή εσαεί να αγνοούμε κοινοτικές οδηγίες, να καταστρατηγούμε κοινοτικές νομοθεσίες, να θεωρούμε, αστήρικτα, ότι το σύνταγμα και η εθνική νομοθεσία είναι υπέρτερη της ευρωπαϊκής και γενικά να λειτουργούμε σε έναν ολότελα δικό μας ρυθμό και κόσμο, αδιαφορώντας για το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι και απομυζώντας παράλληλα την “κουτόφραγκη” αγελάδα με τα ευρώ.
Και όλα αυτά με άλλοθι μια “αιώνια” και “αναλλοίωτη” εθνική ιδιαιτερότητα.
- “Εδώ είναι Ελλάδα”.
Πόσες φορές ακούσαμε και είπαμε όλοι μας αυτή τη φράση;
Αμέτρητες!
Άλλοι με υπερηφάνεια και άλλοι με ντροπή…
Μέσα στη μακαριότητα της εν λόγω ιδιαιτερότητάς μας όμως, δεν υπολογίσαμε σωστά τον παράγοντα της παγκοσμιοποίησης. Ότι δηλαδή πλέον, οι άλλοι δεν είναι τόσο μακρυά μας, όσο νομίζαμε ότι ήταν πριν από λίγα χρόνια. Οι Έλληνες, αυτό που καταλάβαμε όταν μας μίλησαν γι’ αυτήν, ήταν ότι θα αφελληνιστούμε και θα χάσουμε την “ψυχή” μας. Στην πραγματικότητα το μήνυμα ήταν άλλο.
Ότι, πλέον, η γη “μίκρυνε” τόσο πολύ, που μετατράπηκε από πλανήτης, σε γειτονιά. Και αν αυτό έγινε αρχικά αντιληπτό με το αεροπλάνο, το τηλέφωνο και τα ΜΜΕ, στην ηλεκτρονική εποχή η ροή των δεδομένων μέσω του ίντερνετ και η άνευ προηγουμένου διασύνδεση όλων των ανθρώπινων δραστηριοτήτων παγκοσμίως, οδηγεί σε ένα και μόνο συμπέρασμα.
Όχι μόνο δεν πρέπει να μένουμε “μακρυά” από τους άλλους, αλλά στην πράξη δεν έχουμε καν την δυνατότητα να το κάνουμε. Το κραχ του 1929 ήταν η πρώτη ένδειξη επί τούτου. Η παρούσα κρίση είναι η απόλυτα ειρωνική απόδειξη γι’ αυτούς που συνεχίζουν να κλείνουν τα μάτια στην πραγματικότητα.
Τυγχάνει πολλοί από τους τελευταίους να βρίσκονται στην Ελλάδα. Χαμένοι μέσα στο πέλαγο του εθνορομαντισμού ή της συντεχνιακής και προσωπικής ιδιοτέλειας οι συνταξιούχοι, οι μισθωτοί, οι αγρότες, οι φορτηγατζήδες, οι φαρμακοποιοί, οι ταξιτζήδες, οι επιχειρηματίες, οι πανεπιστημιακοί, οι πολιτικοί και τόσοι άλλοι ενός ατελείωτου καταλόγου, αγωνίζονται και μαλώνουν για τα δίκαια ή και όχι, αιτήματά τους σε έναν “αχυρώνα” που πλέον δεν είναι αποκλειστικά δικός.
Όπως θα έλεγε και ο φιλόσοφος Στ. Ράμφος, στην προσπάθειά μας να ζήσουμε τον Μύθο, που έφτιαξαν άλλοι για μας και τον οποίο “κάναμε” δικό, μείναμε κατ’ επιλογή μας κολλημένοι έξω από τον Χρόνο, χάνοντας την επαφή με την Ιστορία. Έτσι αντί να συγκλίνουμε με το “έξω από εμάς” μέσω της Λογικής, κυριαρχηθήκαμε από το Αίσθημα που παράγει ο Μύθος και απομείναμε “Ιδανικοί και Ανάξιοι Εραστές” μιας πραγματικότητας, που δεν ήταν τίποτα άλλο από μια παραίσθηση ζωής, δίπλα αλλά και χώρια από τους γειτόνους μας. Μια παραίσθηση που συν τω χρόνω βιώθηκε ως Αλήθεια και η οποία με αφορμή την τωρινή κρίση κατέρρευσε παταγωδώς, ξεβράζοντας τα κοινωνικά υποκείμενα από την Μήτρα του Ψευδού, στο Φως του Αληθινού.
Αυτή τη βίαιη μετάβαση της δώσαμε το νεφελώδες όνομα “Μνημόνιο”, το οποίο μας επέβαλαν οι κακοί και δόλιοι “ξένοι” για λόγους δικούς τους, σκοτεινούς. Οπότε εμείς πρέπει να αντισταθούμε. Ενάντια σε ποιόν, γιατί και με ποιον τρόπο μας είναι αδιάφορο. Εμείς το μόνο που θέλουμε είναι να ξαναμπούμε στη Μήτρα που χάσαμε.
Είναι δική μας και τη θέλουμε πίσω.
Διαμαρτυρόμαστε, απεργούμε, “αγανακτούμε”, βρίζουμε, προπηλακίζουμε, μουτζώνουμε τη Βουλή. Ο καθένας με δική του ατζέντα αλλά με έναν άξονα που διαπερνά εγκάρσια όλα τα αιτήματα. Να μην αλλάξει τίποτα. Να επανέλθουν όλα στην πρότερη κατάστασή τους. Καλή, κακή εμείς αυτήν ξέρουμε, αυτήν εμπιστευόμαστε. Είχαμε βολευτεί, είχαμε νιώσει άνετα σ’ αυτή.
Η αλλαγή σημαίνει αναστοχασμό και επαναπροσδιορισμό. Όμως πότε ήταν η τελευταία φορά που σκεφτήκαμε με όρους Λογικής και όχι Αισθήματος; Αρχικά είχαμε τον καταγωγικό μύθο της συνέχειας από τους αρχαίους Έλληνες, μετά το μύθο της Μεγάλης Ιδέας, μετά το μύθο του κομμουνιστικού κινδύνου. Και έτσι περνούσαν τα χρόνια, με τον Έλληνα να γίνεται έρμαιο ενός φαντασιακού πλαισίου το οποίο του απέκλειε την δυνατότητα της αδιαμεσολάβητης σκέψης και θέασης του εαυτού του.
Κάπως έτσι φτάσαμε στο σημείο να είμαστε υποχρεωμένοι να επανέλθουμε από την παραίσθηση στην πραγματικότητα, από το Αίσθημα στην Λογική, από το Μύθο στην Ιστορία, από την παιδικότητα στην ενηλικίωση χωρίς την παρέμβαση μιας κάποιας εφηβείας.
Μια τραυματική μετάβαση από το Α στο Β χωρίς την καταπραϋντική ενέργεια μιας τελετουργίας, μιας διαβατήριας τελετής.
Σϊγουρα η ΕΕ δεν είναι ένα club αγίων και παρθένων. Είναι όμως το club του οποίου είμαστε προνομιούχα μέλη και ως τέτοια, οφείλουμε να προσαρμόσουμε την “ιδιαίτερη” πραγματικότητά μας βάσει των κανόνων αυτού. Τελικά όμως επειδή οφείλαμε για πάρα πολύ καιρό, τώρα θα μας “προσαρμόσουν οι ξένοι” παρά τη θέλησή μας. Θα υλοποιηθεί δηλαδή αυτό για το οποίο οι Έλληνες του εξωτερικού και αυτοί που ζουν στην Ελλάδα με όρους εξωτερικού ελπίζουν και εύχονται ήδη από την εποχή της Επανάστασης. Να απελευθερωθούμε από τα Βαλκάνια δεσμά του αρχαϊσμού και να ζήσουμε στην νεωτερικότητα ως ισότιμα μέλη της ευρωπαϊκής οικογένειας.
Μήπως αυτό σημαίνει ότι θα αποκτήσουμε τη φωνή και τη δύναμη της Γερμανίας και της Γαλλίας;
Σαφώς και όχι. Αυτό που θα αποκτήσουμε είναι υπόσταση, “πρόσωπο”, δύναμη και προνόμια στην παγκόσμια γειτονιά που μόνο στο μυθικό σχήμα που ζούσαμε όλα αυτά τα χρόνια, μπορούσαμε να έχουμε.
Το τμήμα της ελληνικής κοινωνίας που θέλει να επανέλθει στην πρότερη κατάσταση, χρωστά στον εαυτό του να αγωνισθεί γι’ αυτό. Αντιστοίχως, το τμήμα της ελληνικής κοινωνίας που θέλει την κατάσταση αυτή να παραμείνει παρελθόν θα κάνει ότι μπορεί για να διασφαλίσει ακριβώς αυτό και να την αντικαταστήσει με την Ιστορική, ευρωπαϊκή – παγκόσμια πραγματικότητα.
Στις 21/07/2011, ίσως για πρώτη φορά στα χρονικά η πλάστιγγα, υπό το βάρος της διεθνούς παρέμβασης, φαίνεται να έχει γείρει υπέρ του δεύτερου.
Το αποτέλεσμα παραμένει άγνωστο και η συνέχεια αναμένεται συναρπαστική. Γι’ αυτό και ο τίτλος αναφέρεται στην έξοδο από τα Βαλκάνια και όχι στην είσοδο στην Ευρώπη.
Οψόμεθα!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου